اللغه الشعریه فی أشعار مدین الموسوی السیاسیه ( الموسیقی و المعجم الشعری )

شعر وسیله ای برای انتقال احساسات ، فرهنگ ، منابع فکری ، و تجربه هاست . و شاعر با افزودن تصاویر ، موسیقی ، خیال و عاطفه به اشعارش ، زبان شعری خود را خلق می کند . هر شاعری دارای زبان شعری خاص خود است که تجربه های شخصی وی را نشان می دهد . زبان شعری در 4 عنصر منعکس می شود : تصویر ، موسیقی ، قاموس شعری و موقعیت . تصویر از برجسته ترین عناصر شاعر در تحلیل معنا و زیبایی شعر است ، و شاعر در انتخاب تصویر شعری بسیار تلاش می کند تا زبان شعری خود را خلق کند . موسیقی نیز توانایی شاعر را به تصویر می کشد ، و بخش بزرگی از ارزش شعر به موسیقی بازمی گردد ، و بر شکل گیری زبان شعری زیبا تاثیر می گذارد . قاموس شعری به توانایی شاعر بستگی دارد ، بنابراین شاعر در انتخاب کلمه و معنای شعری اهتمام می ورزد . موقعیت هم تجربه انسان است ، و وجه دیگری از زبان شعری به شمار می آید .